Rótað í rústunum

Það smáskýrist hvað stendur eftir og hvað er alveg glatað eftir blogghrunið mikla. Grams á hörðum diskum leiddi í ljós að ég átti gamalt bakköpp af Varríusi frá upphafi og fram í janúar 2004. Engin komment þó. Einhverja langhunda hafði ég líka geymt sem textaskjöl hjá mér. Jafnframt hlupu tölvunirðir af stað og klófestu síðasta mánuð eða þar um bil. Takk Tóró og Bjarni. Einnig reyndist sem mig grunaði að dugmiklir kommenterarar höfðu vistað eftirlæti sín á eigin vélum. Takk Sævar.

Og takk fyrir hlýleg orð í kommentunum til ykkar allra!

Önnur blogg mín, leikdómabloggið og biblíurýnin, eru á sínum stað.

Annir valda því að lítið er bloggað þessa dagana. Má t.d. ekki vera að því að klára næsta biblíupistil, en örvæntið eigi, ég er ekki hættur!

Fer á Ég er mín eigin kona í kvöld í gagnrýnendajakkanum. Og Vojtsek á morgun.

Ekki dáinn

bara fluttur.

Varríus var að fikta í bloggstillingum sínum í gærkveldi og tókst með fádæma klaufaskap að eyða blogginu sínu. Þurrka það út með manni og mús.

Það er náttúrulega hundfúlt, aðallega þó fyrir mig, sem týndi þarna á einu bretti ríflega tveggja ára vangaveltum og upplýsingum um uppátæki mín, að ógleymdum ókjörum af gáfulegum kommentum. Verð núna að treysta á stopult minnið.

En hva, þetta var bara stafrænt stöff.

Allavega brá ég skjótt við og endurstofnaði Varríus.

Velkomin aftur öll sem eitt.