Ynjurnar

Mér fannst gaman á Bakkynjum. Mér fannst sviðssetningin hugvitsamleg, tónlistin flott, meðferð kórljóðanna krassandi og leikmyndin snjöll. Mín vegna hefði þýðingin mátt vera háfleygari, enda er hér ekkert hversdagsskraf á ferðinni.

Hér er fjallað um öflin í mannlífinu, þau sem við eigum að geta stjórnað og hin sem við ráðum ekki við, sama hvað við rembumst. Og afleiðingarnar af því að rembast bara samt. Og í sönnum grískum anda er niðurstaðan auðvitað sú að hvortheldur sem er þá verðum við að þekkja þau og sýna þeim virðingu. Hvort sem við köllum þau Dýonísos, undirmeðvitundina, Karma eða DNA.

Þetta var sosum ekkert fullkomið. Tilraunamennskan í raddbeitingu er sjálfsagt þénug fyrir leikara sem eru fastir í skúffu, en ólíkt var nú alltaf meira gaman þegar maður fékk einfaldlega innihaldið beint í andlitið án viðkomu í effektaboxi leikstjórans. Þess vegna var þáttur Sigurðar Skúlasonar einn af hápunktum verksins, en hann hoppaði nýlega inn í sýninguna.

Og atlögur að fyndni á kostnað hátíðleikans voru ámátlegar og óeinlægar. Reyndar er ég kannski of góðu vanur í þessum efnum, er t.d. nýbúinn að sjá sýningu hjá Kneehigh sem eru ríkjandi heimsmeistarar í að skjóta aulafyndni inn í alvarlegustu sitúasjónir þannig að bæði blómstri. (þau hafa líka glímt við Ynjurnar) Og hógværðin ein hindrar mig í að rifja upp hverjir eru Íslandsmeistarar í þessari brellu.

Alvarlegasti bresturinn er samt að mínu mati að þeim félögum og samstarsfólki þeirra hefur mistekist að búa til trúverðugt ástand á hinar trylltu bakkynjur. Það er reynt að toga það í allar áttir í senn: sálfræðilegt raunsæi, nútímadans, klassíska stílfærslu, dýraspuna. Útkoman er að sönnu óskapnaður, en hann miðlar ekki tilfinningu fyrir ástandi þeirra til áhorfenda. Og sýningin er fyrir okkur, ekki þátttakendurna. Það erum við sem borgum miðann í Kaþarsis-geðhreinsistofuna (ekki ég reyndar, en það skiptir ekki máli).

En hvað - mér þótti sýningin lifa þessa alvarlegu vankanta af. Hún hélt mér rígföstum og hreyfði við mér. Það dugar.