Örrýni

Þetta var klukkutími sem ég hefði heldur viljað nota til að telja í mér rifbeinin

Þannig mæltist Ármanni Guðmundssyni að aflokinni leiðinlegri sýningu í Mónakó um árið. Þetta er gott dæmi um það sem á heimatilbúnu fræðimáli Varríusar heitir örrýni, og felst í því að lýsa upplifun sinni af leiksýningu í einni meitlaðri setningu. Á leiklistarhátíð NAR í Tönder buðu Borgundarhólmarar upp á einhverja mestu leikhúsþolraun sem sögur fara af þegar þeir sýndu tíðindalaust og ógurlega langt sannsögulegt verk um afdrif hóps gyðinga sem faldi sig í danskri kirkju meðan þeir biðu eftir bátsferð yfir sundið til Svíþjóðar. Nema hvað þjóðverjarnir voru á undan og það vissum við áður en sýningin hófst. Þegar henni loksins lauk varð Varríusi á orði:

Sjaldan hefur Gestapo verið beðið af annarri eins óþreyju.

Og nú hefur örrýnum aldeilis bæst liðsauki. Hinn málheppni göngugarpur, fyrrum hugleikari og nýráðinn kynningarstjóri Þjóðleikhússins, Páll Ásgeir Ásgeirsson, heldur úti stórskemmtilegri bloggsíðu. Þar hefur hann þetta að segja um Double Nora, japönsku Noh-sýninguna sem Varríus skrifaði langhund um i moggann í gær:

Mér leið eins og Gísla á Uppsölum leið þegar Ómar Ragnarsson gaf honum banana.

Svona á að gera þetta.