Ó, Jókó!

Þar sem við sátum í Háskólabíói í gærkvöldi og horfðum á fólk streyma í salinn þá hvíslaði ég að Huldu: "Ég sé bara engar silkihúfur" Og þótti gaman að vita til að þarna væri venjulegt fólk mætt til að samfagna ekkjunni með sína sjötugu goðsögn.

Þegar tónleikarnir voru að klárast var hinsvegar ljóst að ástæðan fyrir seleb-fæð hlýtur að vera sú að þau voru vöruð við.

Þetta voru langverstu tónleikar sem ég hef farið á. Leiðinleg, einhæf og andlaus tónlist og sviðssjarmalaus frontmaður. Fór heim áður en hápunktinum var náð, en ef hápunkturinn var að sjá Ringo, Jón Gnarr og fjölskyldu Harrisons kyrja fjöldasönginn um frið þá voru hinar tónlistarlegu lægðir sem því nemur dýpri.

Drasl.