Tveir farsar og kassi

Ágætis Londonferð afstaðin. Munar þar mestu að enn tókst að auka við hljóðfærakost heimilisins, en allt síðan ég sá og heyrði í Cajon fyrir skemmstu hef ég ekki getað á heilum mér tekið. Nú hefur slíkur gripur bæst í safnið, og það er auðvitað allt annað líf.

Eina leiksýningu tókst mér að sjá, ansi lipra uppfærslu á móður allra farsa, What the butler saw eftir séníið skammlífa Joe Orton. Svínvirkaði þrátt fyrir hreint afleita frú Prentice. Dr. Rance var stórkostlegur og allt var þetta í hárréttri tóntegund, nokkuð sem hefur löngum vafist fyrir þeim sem sviðsetja verk Ortons.

Það var líka skrípó í boði á Highbury þar sem mínir menn tóku á móti Manchester City. Leiksins verður vafalaust minnst fyrir fáránlegt uppátæki Henrys og Pires, þar sem sá síðarnefndi hugðist spila úr vítaspyrnu og senda á markakónginn mikla. Nógu hálfvitaleg hugmynd svosem, sem Róbert beit svo höfuðið af skömminni með því að klúðra geðveikt illa. Eins gott að við vorum yfir, og unnum. Að öðrum kosti hefðu stuðningsmennirnir vafalaust farið eins með sökudólginn og hann með skömmina.

En voða gaman að fá að hylla gömlu hetjuna Ian Wright sem kom inná fyrir leik til að hylla Henry sem sló markamet þess fyrnefnda í Prag í vikunni sem leið. Og syngja við raust - með sínu lagi:

Ian Wright-Wright-Wright!

Og björtu hliðarnar: Öryggi í liðinu, hafði aldrei á tilfinningunni að sigurinn væri í hættu. Og þar sem ég er loksins að lesa Fever Pitch,ástarjátningu Nicks Hornby til Arsenal, þá er ég alveg sáttur við dálítið andleysi og "One-Nil to the Arsenal" sem líka var gaman að kyrja í leikslok.

Nú er bara að ná brilljansinum síðan í fyrra og hittifyrra og þá er þetta komið.