Fordómar og ördómar

Er aftur orðinn atvinnuleiklistargagnrýnandi. Þ.e. aftur farinn að gagnrýna leiklist atvinnumanna eftir vanhæfnisveturinn í fyrra. Skrifaði mikið mál um Ég er mín eigin kona sem Mogginn setti svo á forsíðuna. Veit ekki hversu hrifinn ég varð af því. Hrifningin varð einhvernvegin yfirþyrmandi, og efasemdatónninn í dómnum hvarf alfarið í skuggann. Ojæja...

Fór svo á forsýningu á Vojtsek á laugardaginn (gaman að setningum með sömu forsetningunni þrítekinni). Finnst eiginlega að ég eigi að skrifa fordóm um það:

Fullt af flottum hugmyndum, mikið sjónarspil, flott tónlist... en ég verð hissa ef enginn breskur gagnrýnandi notar frasann A whole that is lesser than the sum of its parts. Vona samt ekki - ef allt smellur þá er þetta mikill sigur fyrir íslenska leikhúslandsliðið. Reyndar er prógrammið sem þau eru hluti af alveg svakalega spennandi eins og það leggur sig. Kíkið á það. Vek sérstaklega athygli á síðasta iteminu. Sérstaklega ef Sváfnir kíkir hingað. Og talandi um það, linkalistinn hér við hliðina á er gamall og úreltur, en verður ekki lagfærður fyrr en ég tími í það tíma sem ég hef ekki.

Og talandi um fordóma: Er eitthvað fyndið við þetta?

Annars er ég dálítið hrifinn af ördómum. Þ.e. leikdómum sem ná að súmmera upp viðbrögð manns í einni setningu. Má vera að fyrrnefndur tímaskortur eigi sinn þátt í hrifningunni.

Sjálfur skrifaði ég einu sinni ördóm um gríðarlega langa danska sýningu um hóp gyðinga sem biðu í danskri kirkju eftir báti til að komast undan nasistum. Dómurinn var svona: "Sjaldan hefur Gestapó verið beðið af jafnmikilli óþreyju".

Einn félagi minn toppaði þetta reyndar á ósmekklegheitaskalanum í Mónakó í sumar þar sem hann hreytti útúr sér um vonlausa Níkaragúska sýningu: "Hvar eru dauðasveitirnar þegar maður þarf á þeim að halda?"

Þetta rifjaðist upp þegar ég rakst hér aldeilis fullkomna afgreiðslu á Kallakaffi. Smekklegt, snaggaralegt og segir allt sem segja þarf.